Prolog

        

             To miał być zwykły patrol, małe sprawdzenie czy wszyscy członkowie mojej drużyny zrobili to, co im kazałem i oczywiście posprzątali po sobie, bo jak naświnili to zapamiętają sobie lekcję jaką im zafunduję. Nagle zauważyłem coś dziwnego, jakiś ruch  w pobliżu drzew, postanowiłem przyjrzeć się temu z bliska i co??To coś złapało mnie za rękę i zaczęło wciągać.  Nagle cała moja siła ,z której słynąłem, zniknęła i nie byłem wstanie się wydostać. Owinął mnie cień. Tą cholerstwo zaczęło mnie pokrywać, a ja nie byłem w stanie się z tego wydostać. Przy sobie miałem tylko dwa miecze , ale unieruchomienie rąk utrudniało mi z nich skorzystanie. Po chwili zapadła ciemność i żadna desperacka próba wyjścia mi nie pomogła.

                Nigdy wcześniej nie doświadczyłem uczucia takiego jak to. Byłem taki lekki, nic mnie nie obchodziło, wszystkie sprawy i zmartwienia jak np. przeżycie już mnie nie interesowały. Pozostał tylko błogi spokój. Gdybym nie był sobą pewnie pozostałbym tak na zawsze, ale to się nie stało. Przypomniałem sobie coś, wróciła nienawiść i złość względem tytanów. Gniew za skrzywdzenie towarzyszy, za ich śmierć i za ból. Tak, ból serca, które nie chciało patrzeć na to i z czasem stało się zimne, ale nigdy nie zmieniło się w lód. Przerywam tę błogość, walczę z nią, chce się wydostać. Muszę dopełnić obietnicy i ich pomścić!! Wyrywam się z tej otchłani, uciekam jej i... budzę się w jakimś pokoju. Coś jest nie tak... Rozglądam się i tę miejsce wydaje się mi znajome. To przecież mój pokój z Podziemia. Jak to możliwe? Natychmiastowo wychodzę z niego zszokowany bardziej niż kiedykolwiek w ostatnim czasie. Szukam miecza- nie ma go. Mam tylko mój nieodłączny w podziemiu sztylet... Co tu się wyprawia? Nagle słyszę:

- Bracie Levi, wstałeś już? Nie pamiętam kiedy ostatnio spałeś aż tak długo. A ty, Farlan?- spojrzałem w prawo i zobaczyłem osobę, która była kiedyś moim bliskim przyjacielem.

- Mam nadzieję, że dobrze się czujesz, mamy robotę do wykonania za jakieś pół godziny, ale znając ciebie wszystko będzie dobrze. Pewnie znowu polerowałeś sztylet do późna- mówił to ze śmiechem i radością... Pamiętam to....

- Nie śmiej się z braciszka, on jest najsilniejszy i nic go nie pokona, prawda braciszku Levi??- oboje zwrócili swoje spojrzenia ku mojej osobie, Farlan zastygł i nie potrafi nic z siebie wykrztusić , a Isabel krzyknęła- Braciszku Levi,co ci się stało- Ja najzwyczajniej w świecie stałem tam i patrzyłem na nich, a po moich policzkach płynęły łzy...

Dobry, nie będę nikogo zanudzać jakimiś przemowami ani nic z tych rzeczy. Witam każdego, kto tu zawita, a w szczególności maniaków mi podobnych kochających Leviego. Nie rozumiem jak go można nie kochać?? Mimo to miłości nikomu nie narzucam, jeśli jesteś możesz zostawić koma, jeśli cię nie ma, to i tak nie zostawisz :) Jeszcze raz pozdrawiam i do następnego :D

Przy okazji jeśli masz jakieś uwagi, co do moich np. błędów, bo pewnie gdzieś tam wystąpiły, to proszę, napisz mi o tym w komentarzu :)