Rozdział 4 Taniec ostrzy

Levi

Miałem kilka sekund na unikniecie strzału. Niestety nie udało mi się to w pełni i zostałem draśnięty w lewe ramię. To był ten sam żołnierz, co wcześniej, ale tym razem prawie trafił. Lepiej nie dać mu szansy na trzeci strzał. Ważniejsze jest to, iż nie wiem, gdzie są Farlan i Isabel. Zostali złapani, a może uciekli? Mam nadzieję, że to drugie. Zanim się jednak obejrzałem z kilku zaułków wypadła żandarmeria... Ta sytuacja mi coś przypomina, a dokładniej to konfrontacje z Kennym... Cholera, mogło być lepiej . Na szczęście ci tutaj muszą korzystać z mieczy na sprzęcie trójwymiarowym, co praktycznie daję mi zwycięstwo. Nie żebym miał przegrać w innej sytuacji.   

Zręcznie unikam ataku jednego z nich z lewej strony i w czasie wymijania unieszkodliwiam poprzez przecięcie mięśni nóg. Nie będzie mógł przez długi czas chodzić, a co dopiero walczyć. Ten sam los spotyka kolejnych żandarmów. Są wobec mnie bezsilni. Z łatwością blokuję jednego z nich, biję drugiego i tnę trzeciego. Z boku wygląda to jak taniec ostrzy, każdy ruch  kończy się sukcesem i ci, którzy nie nadążają, kończą w objęciach śmierci. Nie będę udawał, że jestem z tego zadowolony, ale muszę uciec i ich znaleźć. Wszystko jest jakby w spowolnionym tempie. Każde ciecie, każdy atak, każdy unik... Czuję je. Kolejny żołnierz strzela, odbijam kulę mieczem i trafia ona strzelca w głowę. Chłopak był jeszcze młody, w oczach miał łzy. Bał się i miał czego. Mimo to nie zawahałem się, zabiłem go, mimo że nie chciałem...

 Kolejni stanęli mi na drodze. To byli zwiadowcy z Erwinem na czele! Nie chce ich zabić. Dosyć tego . Rozbiłem już wcześniej ich formacje z tyłu i miałem wystarczającą czasu na ucieczkę. Zaczynam manewrować, unikam strzałów, odbijam się od komina, od ściany budynku i od murku. Nie zatrzymuję się. Zwiadowcy się jednak nie poddają. Na szczęście  znam ich formacje. Obędzie się bez zbędnych ofiar. Kilka uników, unieruchomienie odpowiedniego z nich i formacja ma dziurę. Przechodzę przez nią, uciekam im. Omijam kolejne budynki, ludzi i stragany. Przechodzę przez kolejne zaułki. Jeszcze parę manewrów i odwracam się do góry nogami. Patrzę, co się dzieje za mną. Zgubiłem ich. Chyba. Teraz wystarczy, że znajdę Farlana i Isabel. Niestety moja radość jest przedwczesna.

Słyszę hałas, odwracam się i widzę, nie widzę... Słyszę głos z daleka:

-Miło mi cię poznać, naprawdę jesteś niesamowity, ale chyba czegoś nie przewidziałeś...

Neath

Po wypowiedzeniu tych słów mogłem liczyć tylko na to, że dba o swoich towarzyszy. Nikt z nas... Nie, w żandarmerii, a może i we wszystkich korpusach nie jest tak silny. Może kapitan Ackerman dałby mu radę, ale jak teraz ucieknie, to koniec.

- O czym ty do cholery mówisz?- to pierwszy raz, gdy słyszę jego głos. Można w nim wyczuć siłę... Naprawdę chce go złamać!

- Mamy twoich przyjaciół- złodziei. Oczywiście jeśli się mylę , to ich głowy wylądują za chwilę pod twoimi stopami- nie powiem, że nie czerpałem z tego radości. Cholernie mnie to cieszyło. Właśnie jego brak odpowiedzi potwierdził, że mimo swojej siły nie jest wstanie wygrać. Jednak naszą szale przechyliła głośna wypowiedź jednej z dwójki pochwyconych!

- Uciekaj, bracholu, nie martw się o nas i WIEJ!!!- nie mogłem prosić o więcej, mina tego drugiego tylko upewniła mnie co do zgodności.

Nagle stało się coś, czego mimo wszystko się nie spodziewałem. Wyszedł on naprzeciwko nas z wysoko uniesioną głową.  Tak naprawdę to był pierwszy raz, kiedy go widziałem. Młody, dość niski o kruczoczarnych włosach w całkiem niezłych ubraniach ( widać, że złodziej) z przerażającym spojrzeniem. Taki był nas oprawca, nawet po poddaniu jego wzrok nie złagodniał, a wręcz był jeszcze bardziej intensywny. Prawdopodobnie w tej chwili wymyślał swoją zemstę. Nasi przystawiali spluwy do głów jego przyjaciół, dla których się poddał. Nic na nich nie mamy, więc zostaną aresztowani  za kradzieże, tak prowizorycznie. Jego czeka inny los. Obserwowałem jak moi ludzie ze strachem w oczach go rozbrajają i zakuwają w kajdany. Nie powiem, to na pewną będzie dobrze świadczyć o Żandarmerii. Złapaliśmy mimo wszystko jednego z największych i najsilniejszych złodziei w podziemnym świecie.

*

Yuki

Zawsze chciałam być zwiadowcą tak jak mój tata, Isao Okazaka. Niestety zginął, kiedy miałam rok. Został pożarty przez tę potwory, tytany. Praktycznie go nie pamiętam , ale ten pociąg do zobaczenia zewnętrznego świata został mi przekazany w genach. Podobno moja babcia też była zwiadowcą. To już rodzinne.

Moja mama, Kyoko, przez całe życie starała się wybić mi to z głowy, ale jej się nie udało. Był jednak jeden warunek: Na trening pójdę dopiero jak skończę lat szesnaście. Usprawiedliwiała się tym, że chce spędzić ze mną trochę więcej czasu. Znałam jej cierpienie, chciała abym była przy niej. Tęskniła za tato, ale nigdy nie wypomniała mu, nawet w złości, że zginął w taki sposób. Nie gniewała się za to, że był zwiadowcą. Zawsze go wspierała.

Mama sama w sobie była okolicznym lekarzem. Podobno kiedyś mieszkała w murze Sina. Zostawiła jednak rodzinny dom i jego bogactwa dla taty.  Dziadek nigdy jej tego nie wybaczył. Miała wyjść za jakiegoś arystokratę, ale miłość była dla niej ważniejsza niż wszystko inne. Wybrała biedniejsze i znacznie skromniejsze życie. Nigdy nie marudziła. Tylko raz widziałam, aby płakała. Było to kiedy skończyłam szkolenie i oznajmiłam, że od dziś jestem w zwiadowcach. Z jej ust usłyszałam tylko, że jestem taka jak ojciec. Po chwili przytuliła mnie i nie puściła przez pewien czas.

W tej chwili jestem w oddziale Erwina Smith'a. On nie jest zwykłym człowiekiem. Ma niesamowite zdolności przywódcze i potrafi przewidzieć więcej niż inni. Jest też świetnie wyszkolony i świetnie posługuję się manewrem. Inny z moich kolegów z drużyny jest Mike Zacharius, zastępca dowódcy. Ma niesamowite zmysły, w szczególności węch. Można powiedzieć, że jest jednym z lepszych w korpusie. Ostatni z bardziej znanych mi towarzyszy to Andrew Jackson. Jest całkiem niezły w walce mieczem, ale ma małe problemy z sprzętem trójwymiarowym. Znam go, bo byliśmy razem w korpusie treningowym. Szczerze, jest to powierzchowna znajomość. Resztę dopiero będę poznawać i szczerze nie pamiętam nawet ich wszystkich imion. To trochę żałosne, ale mam słabo pamięć do imion. Nigdy jednak nie zapominam twarzy.

 Nikt z moich znajomych tu nie dołączył. Zdanie Ian'a znałam już dawno i często się z nim sprzeczałam, aby przestał źle mówić o zawiadowcach. Nie potrafił mnie zrozumieć. Anabel za to zawsze  wspierała mnie wspierała we wszystkim, ale za bardzo bała się pójść w moje ślady. Pochodziła z Shinganshiny i często widziała powracających żołnierzy. Nie chciała tak skończyć. Nikogo nie będę namawiać, to tylko moja decyzja, a taką trzeba podjąć samemu. Reszta z moich znajomych albo mnie lubiła, albo ignorowała. No był jeszcze Marco... ( wiadomość od autorki: to nie TEN Marco ) Pewnie już o mnie nie pamięta. Większość dziewczyn, które spotkał, zakochały się w nim bez wzajemności i później cierpiały z tego powodu. Cześć zniosła to dość dobrze i szybko się podniosła. Inni wpadali w depresję. Ja należałam do grupy drugiej, jak matka kiedyś cierpię z miłości. Na szczęście w czasie mojego ostatniego spotkania gdy mama przestała mnie trzymać w uścisku zapytałam o radę. Zaśmiała się serdecznie i powiedziała, że nie ma. Trzeba odchorować. I odchorowałam. Zostałam z postanowieniem, że już nigdy się nie zakocham.

Tak mniej więcej wyglądało moje życie jako zwykłego człowieka, który aspiruję do bycia żołnierza. Teraz będzie to życie zwiadowcy. Pełne niebezpieczeństw i prawdopodobnie skończy się moją szybką śmiercią, ale nie żałuję. Mimo wszystko zobaczę świat za murami tak jak tata.

Ogólnie to w tej chwili siedzę w miejscu zebrań mojego oddziału. Jak zawsze przyszłam wcześniej. Za to mój dowódca przyszedł na czas. Mogłabym nawet stwierdzić, że był dokładny co do sekundy. Przerażające poczucie czasu, otoczenia i ludzi. Z nim wszedł Mike. Nie był uśmiechnięty, co mnie nie zdziwiło. Po ich minach twierdzę, że coś się stało. Po chwili wszedł zziajany Andrew i reszta drużyny. Musiał zapomnieć o spotkaniu, to takie typowe. Erwin się uśmiechnął i zaczął swoją przemowę:

- Miło, że wszyscy tu jesteście. Przejdźmy więc do rzeczy- to takie typowe z jego strony, wszystko bez owijania w bawełnę, a najważniejszych rzeczy i tak nie powie- Żandarmeria złapała jakiegoś bandytę. Podobno jego umiejętności są wybitne- skoro tak, to dlaczego żandarmeria go złapała?- Zabił wielu i zranił jeszcze więcej. Poddał się po dowiedzeniu o złapaniu jego towarzyszy. Podobno był świetny w używaniu 3DG. Jeśli wierzyć świadkom był lepszy nawet od naszych weteranów. Dowódca Keith postanowił walczyć o jego przyłączenie się do Zwiadowców- jakiś złodziej w tym korpusie? Co to za pomysły? Czy oni już całkiem oszaleli!?- Zgadzam się z jego opinią, jako jeden z niewielu zwiadowców zostałem wezwany z wsparciem, ale zanim cokolwiek zrobiliśmy, on uciekł. Dopiero później się poddał. Jego umiejętności przydadzą się w walce z tytanami- Nie mogę w to uwierzyć... Oby nie skończyło się na tym, że Ian miał rację...- Zapomniałem dodać, że żandarmeria również go chce i ma do tego pierwszeństwo ze względu na to, że go złapali. Wiem też, że może wam się to nie podobać, ale ta decyzja jest podjęta tylko dla dobra ludzkości. Dziękuję, to wszystko, możecie się rozejść.

Po usłyszeniu tych słów wszyscy zasalutowaliśmy, a Erwin z Mike opuścili pokój. Nigdy nie wiem, co oni tak naprawdę myślą. Dodatkową ta sprawa z tym bandytą... Jest całkiem popularny, czyż nie? Zabił lub zranił paru żandarmów, więc jak wpadnie w ręce żandarmerii, to  długo nie pożyjesz.  Zakładamy więc, że przeżyje do procesu, co? Nie jestem tego taka pewna.

Rozdział numer cztery już za nami, miło było, ale się skończyło. Levi ma o co mieć do mnie za złe, ale nie może się odezwać, bo jest w więzieniu.

 Przy okazji mamy ( my znaczy fani SnK) taki dylemat, że zgodnie z ostatnim chapterem mangi naszym bohaterom nie idzie za dobrze. Nie będę spoilerować za dużo, ale fani Erwina mogą zacząć się martwić. Ja drżę o Levi'ego... ALE już nic więcej nie powiem. A i postanowiłam próbować dodawać rozdziały co sobota. Dam z siebie wszystko w tej sprawie!!! To tyle na dzisiaj, ja się żegnam i do zobaczenia :D

I ogólnie to wiem, ze słabo pisze opisy walk, proszę was o wybaczenie i postaram się poprawić przez doświadczenie, wytrzymajcie to, ok?