Rozdział 5 Więzienie

Levi

Nagle poczułem jakby ktoś polał mnie wodą. Nie chciałem jednak otworzyć oczu. Byłem na to zbyt zmęczony. Po chwili pojawił się ból w okolicach twarzy. Nie był ogromny, nie było żadnych przeszkód, abym go wytrzymał. Jak na złość zaczął się jednak powtarzać w różnych częściach mojego ciała. Najpierw na plecach, potem w miejscu występowania nerek i wątroby. Komuś naprawdę zależy, abym się obudził.

  Wracając do tematu, to wpadłem w kłopoty. Ciekawe czemu jeszcze żyję? Żandarmeria to banda tchórzy, ale umie kopać leżącego. To im wychodzi najlepiej. Tymczasem wydaję mi się, że się nie starają... Pewnie mają za zadanie mnie zmiękczyć zanim przyjdzie ktoś na przesłuchanie. Jakoś im się to nie udało. Nawet w mojej celi pili alkohol i zasnęli po zaledwie kilku godzinach. Przez nich i ja się zdrzemnąłem. Dopóki nie dowiem się, gdzie trzymają Isabel i Farlana, nie ucieknę. Nie jest to możliwe bez rozmowy z nimi niestety. Postanowiłem w tym wypadku łaskawie otworzyć oczy i spojrzeć moim prześladowcom w twarz. Wiedziałem, że zaczną walić mocniej, ale nie potrafiłem powstrzymać mojego pogardliwego spojrzenia.

Twarz pijanego żandarma zrobiła się purpurowa od złości, krzyknął do swojego koleżki, aby tu podszedł i przytrzymał na chwile bat. Ten początkową marudził, ale znał kolegę dobrze i postanowił zrobić mu przysługę w postaci częściowego wypełnienia swoich obowiązków. Purpurowy zaś zamachnął się i uderzył mnie w twarz. Niestety pożałował tego prędko. Byłem twardszy od jego uderzenia, co mówiło, że albo on jest słaby, albo ja za silny. Co ciekawsze to obie były prawidłowe. Fiolet zgiął się w pół i zaczął zwijać się z bólu. Według mnie to przesada... Niestety, też trochę to odczułem. Nieukazany ból świdrował mój lewy policzek. Nie byłem jednak aż tak miękki, aby to okazać. Żandarm zaś pamiętając swoje doświadczenia postanowiła kontynuować z batem i lewą ręką. Prawa na jakiś czas na nic mu się nie przyda, złamał nadgarstek. Jego złość była jednak na tyle wielka, że zamiast odpocząć postanowił "pracować". W mojej głowie zaś zrodził się plan.

Ian

Akcja sprzed kilku dni nadal była przed moimi oczami. Śniła mi się za każdym razem, gdy próbowałem spać. Bezsenność to mój nie jedyny problem. Zostałem przydzielony, aby dzisiaj go pilnować, tego zabójcę! Dlaczego jeszcze żyje? Czemu go nie zabili? Co jest powodem, dla którego nie pomścili swoich towarzyszy!? Jego umiejętności? Ktoś taki nie może przecież zostać żołnierzem! Słyszałem, że pan Neath przekaże sprawę i jej szczegóły swojemu przełożonemu. Podobno mam mu asystować do końca sprawy, a później zdecydują co dalej. Chcą mnie awansować? Za co? Za patrzenie jak on bez najmniejszych zahamowań czy trudności niszczy nas i zabija naszych towarzyszy! Za naszą bezczynność i niemoc względem jednego bandyty? Przed oczami mam widok krwi, śmierci...

W zwiadowcach to norma, zobaczyłem ich po wszystkim. Widzieli widok tych trupów i nawet nie zareagowali... Oni nie są ludźmi. Człowiek nie mógłby tak lekko tego wszystkiego przyjąć. Wyrzekli się już swojego człowieczeństwa. Czy ona również się taka stanie? Zawsze była dziwna, czasami chłodna, ale zwykle bardzo uczuciowa. Czy to o tym próbowała mi powiedzieć Anabel w czasie naszej rozmowy?

               Po mojej kolejnej kłótni z Yuki  o jakiś głupich zwiadowców postanowiłem się już do niej nigdy nie odzywać. Kontynuowałem te postanowienie przez kilka dni. Moi znajomi śmieli się, że małżeństwo się pokłóciło, a to mnie jedynie irytowało. Nigdy bym się nie ożenił z samobójcą. Jednak ktoś próbował nas pogodzić, a była to Anabel.

- Witam- jak zwykle ten chłodny ton, zero emocji czy uśmiechu. Pojawiał się jedynie, gdy rozmawiała z Yuki.

- Hej- nie wiedziałem jak z nią rozmawiać - Czegoś ode mnie chcesz?

- Przestań gniewać się z Yuki-chan i rozmawiaj z nią dopóki możesz- wtedy nie rozumiałem o co jej chodzi.

- Nie wiem, o czym ty mówisz, ale jak nie masz mi nic ważniejszego do powiedzenia, to będę już szedł- odwróciłem się z zamiarem odejścia, ale jej mała rączka złapała mnie w dość silnym uchwycie. Nie wiedziałem nawet, że ma tyle siły.

- Jak dołączy do zwiadowców, to już nie wróci - wiem, że większość umiera na pierwszej misji, ale dlaczego zakłada, że na pewno tak będzie? - Nie ważne, czy przeżyje, czy nie, Yuki-chan jako znamy umrze na zawsze, więc ciesz się nią dopóki możesz- jej spojrzenie było zabójcze, jej ton głosu upewniał mnie, że w to wierzy, więc aby nie powodować niepotrzebnie kłótni potaknąłem głową i poszedłem się pogodzić. Udało się to dopiero po licznych przeprosinach, fochach i przysługach z obu stron.

Teraz to rozumiem. Oni akceptują śmierć, aby przeżyć. To przerażające i okropne zarazem. Nie potrafię tego zrobić, nie potrafię sobie tego wyobrazić... Ale czy ja właśnie nie robię to samo, co oni? Nie próbuje przetrwać i zapomnieć??

Neath

Gabinet kapitana Ackermana nie należał do moich ulubionych miejsc.  Znajdował on się w miejscu dla większości ludzi nie znanym. Mimo wszystko kapitan służy tuż pod rodziną królewską. Nikt nieproszony nie może go znać. Ostrożni zapukałem i słysząc zaproszenie wszedłem.

 Jego biuro było takie jak on. Uporządkowane pod kilkoma względami, a cała reszta walała się bez żadnego znaczenia. Wystrój na pierwszy rzut oka był jak każdego wyzej postawionego żołnierza.  Ten jednak skrywał znacznie więcej tajemnic.  Mimo że dla kogoś zwykłego nie ma tu nic nadzwyczajnego, to osoby znające się na życiu widziały tu tylko magazyn z bronią. Kapitan mógł nas zabić z prawie wszystkiego, co tutaj się znajdowało nie uwzględniając niezliczonej ilości pochowanej broni. Przestałem się oglądać, aby nie wyglądało to podejrzanie i  zasalutowałem.  Po zobaczenia znaku spocznij zacząłem mówić:

- Schwytaliśmy złodzieja z podziemi, ale mieliśmy z nim nie lada problem. Zabił dziesięciu naszych ludzi w czasie walki, a ponad dwudziestu ciężko poranił- zatrzymałem się na chwilę i widząc jak kapitan mi pozwolił na dalszą rozmowę zacząłem kontynuować- Jego manewr był wyśmienity i w znacznym stopniu wyprzedzał umiejętności nasze i zwiadowców. Uciekł nam mimo ich pomocy. Udało nam się go pojmać przez zaszantażowanie życiem jego przyjaciół. Poddał się prawie natychmiastową, więc mogę wnioskować, że dobrze rozumie sytuację i bardzo zależy mu na jego towarzyszach. W tej chwili został zamknięty w więzieniu i przesłuchują go moi ludzie.

Na tym skończyłem swój raport. Kapitan wyglądał jakby się nad czymś zastanawiał.

- Jak ma na imię? - takie proste pytanie, a takie nieprawdopodobne... Jego siła tak bardzo go zainteresowała?

- Niestety jeszcze nic nie wiemy, mam zamiar za chwilę przesłuchać jego przyjaciół- Kapitan wyraźnie się  nad czymś zastanawiał. Zaczęło mnie to intrygować...

- Rozumiem, możesz odejść - powiedział patrząc  mi prosto w oczy. Wtedy zobaczyłem w nich iskrę i wiedziałem, że dowiem się jej znaczenia. Skinąłem jednak głową i wyszedłem bez słowa. Nie jest to ani czas ani miejsce.

Ian

Przerażanie, wściekłość, żal, furia, smutek, strach…

Te uczucia towarzyszyły mi w drodze do miejsca, gdzie był przetrzymywany nasz wyjątkowy więzień. Miałem go pilnować i spróbować zmusić do gadania razem ze starszym ode mnie zarówno stopniem i wiekiem żandarmem o imieniu Yashamaru. Nie wyglądał na specjalnie przejętego, widać było ogromny spokój i brak jakiegokolwiek zainteresowania. Dla mnie każdy krok jest niezwykle trudny. Nie rozumiem, czym tak bardzo się różnimy?

Właśnie w tej chwili doszliśmy do celi. Buło to najbardziej obskurne, najmniej lubiane i przeznaczone tylko dla najgorszych miejsce.  Metalowe drzwi stały tuż przede mną. Wahałem się. Widząc to mój towarzysz otworzył je za mnie. W środku było troje ludzi. Z jednego z nich leciała krew strumieniami. To była krew jednego z żołnierzy, a drugi był najwyraźniej nieprzytomny. Nad nimi stał więzień. Usłyszałem tylko:

- Czyli nic więcej nie wiecie? Jesteście beznadziejni, ale cóż, tak bywa. Miło wiedzieć jednak, że są tutaj.  W każdym bądź razie wygląda na to, że mamy towarzystwo. Niestety śpieszy mi się, więc…- w jednej chwili pojawił się przy mnie, poczułem silne uderzenie, a świat dookoła pogrążył się w ciemności…

Rozdział piąty spóźniony, ale dzięki przypomnieniu przez Hanie dokończony i opublikowany :) Powód opóźnienia: nowe anime, które polecam Fate/ stay night Ultimated blade sword; Owari no seraph i Fate/ zero ( każdy ma dwie serie :D ) Dziękuję za uwagę i do zobaczenia :D Przy okazji jak macie mi coś do polecenia, to bardzo proszę <3  Pozdro <3 <3 <3