Rozdział 1 Podziemne zasady

Isabel            

                  Braciszek Levi zachowywał się jakoś dziwnie, był rozkojarzony, dość długo spał i teraz jeszcze płaczę... Czyżbym posprzątała tak idealnie, że go wzruszyłam?? Nikt inny tylko ja, Isabela Magnolia, byłam w stanie sprawić, że braciszek płakał ze szczęścia! Ale ja jestem niesamowita :D To jedno z moich największych wyczynów w życiu, jeśli nie największy. Nagle braciszek podszedł do szafki i powiedział:

- Tu jest kurz, kto tu sprzątał?- i moje zwycięstwo diabli wzięli...

- ....- Nie odezwałam się, lepiej to zwalić na Farlana. Niezły plan, co nie?

- Isabel, to ty prawda?- zanim zdążyłam wprowadzić ten plan w życie braciszek postanowił go zniszczyć- Następnym razem zrób to lepiej.

- Dlaczego od razu myślisz, że to ja?? Braciszku, jesteś niesprawiedliwy!!- nadal starałam się bronić. Mimo wszystko Farlan zniszczył moją ulubioną gumkę, niby przez przypadek, ale jednak!! Kara od braciszka moim zdaniem nie wystarczała... Co to za kara szorować podwórze?? Każdy głupi to może!!

- Wiem to, bo tak jest rozpisane w planie i nie zgrywaj idiotki. Ani ja, ani Farlan nie dalibyśmy nabrać się na to. Popraw to, kiedy mnie nie będzie- po powiedzeniu tego braciszek zwyczajnie wyszedł. Nie chciał mnie nawet wysłuchać do końca...

- Beznadzieja, czemu muszę sprzątać tu jeszcze raz!! Wydawało mi się, że jest już w porządku!- mówiąc to łapałam się za głowę, a Farlan zaczął się ze mnie śmiać i powiedział:

- Przestań marudzić i to zrób, gorzej jak Levi wróci, a tu nadal będzie taki bałagan. Nie chciałbym być na twoim miejscu.

- Już idę...- co racja, to racja, wolę jak braciszek się uśmiecha lub kogoś tłucze niż jak mnie poucza. Tylko dlaczego płakał... Nigdy wcześniej tego nie widziałam, a teraz tak nagle znikąd. No może nie ryczał jak dziecko, ale nadal widać było łzy. Coś musiało się stać...

                   

Levi

                

                    Musiałem wyjść, tyle emocji... Zwykle staram trzymać je na wodzy, ale teraz nie byłem wstanie tego zrobić. Oni żyją, nie przeżyli jeszcze tego piekła, nie widzieli tytana ani jak pożera ludzi, nie zostali zjedzeni przez tę potwory... Oni żyją, mówią, uśmiechają się i droczą jak kiedyś. Starałem zachowywać się jak najbardziej naturalnie, ale nie było to takie proste. Muszę ochłonąć i przemyśleć moje przyszłe zamiary. Muszę być bardziej ostrożny niż z tytanami, bo zmiana czasu może zniszczyć nadzieję, zabrać Erena i nie wiadomo kogo jeszcze... Chwila, normalnie to nie powinno mnie tu być! Wtedy nie wyszedłem, tylko zacząłem planować razem z Farlanem nasz następny ruch... Nagle poczułem lekkie szturchnięcie, niby nic, takie coś to norma w podziemiu, ale coś mi podpowiadało, iż coś z tego wyniknie, niekoniecznie dobrego. Tak jak się spodziewałem usłyszałem za sobą głos:

-Ej, gówniarzu, co ty sobie myślisz ot tak trącając naszego szefa? Lepiej przeproś I zapłać odszkodowanie, bo tego pożałujesz- westchnąłem I lekko obróciłem się za siebie. Takie sytuację zdarzyły mi się już dziesiątki razy i zawsze kończyło się na obiciu mordy jakiemuś prostakowi. Tym razem była tą całkiem tłusta świnka z paroma prosiaczkami, prawdopodobnie służącymi, którzy byli dość głośni. Ich szef miał ubranie świetnej jakości, kilka złotych i srebrnych pierścionków I innych ozdóbek. Zauważyłem też herb rodowy. Szlachcic? Tutaj?  Bliżej mu było jednak do malowanej lalki.  To całkiem meczące, ale raczej bez nauczki się nie obędzie. 

                Nie dałem im nawet szansy na zrozumienie sytuacji. Szybko znalazłem się koło jednego z nich I kopnąłem solidnie w brzuch, pozostała trójka prosiaczków wyjęła swój ekwipunek, który składał się głównie z noży i próbowali pociąć mnie na kawałki. Zrobiłem szybki unik w prawo, wytrąciłem nóż z ręki jednego z nich i przeciąłem oko drugiemu. Tego pierwszego zaś zraniłem w nogę i rzuciłem na trzeciego. Razem potoczyli się w dół ulicy. Pozostali pobiegli za nimi nie oglądając się za siebie.  Ta spasła świnia najpierw zaczęła na nich krzyczeć, a zrozumiawszy, że teraz jego kolej, próbowała jeszcze uciec, ale znacznie za późno.

-Poczekaj!- nagle krzyknął- dogadajmy się, nikomu nie powiem o twoim ataku na mnie jeśli mnie teraz puścisz- śmiać mi się chciało, niektórzy są tacy żałośni.

-Nikomu nie powiesz? Już ci wierzę- jego mina wyraźnie się zmieniła, zbladł na twarzy i wyglądał jakby miał zaraz zemdleć – Wiesz co?  Skopię ci buźkę i zostawię jak psa. Nie jesteś teraz w pozycji do stawiania warunków, nie sądzisz?

- Pożałujesz tego, wrzucę cię do lochu i każe codziennie chłostać dopóki nie umrzesz! – Mówił to bardziej w strachu niż w złości, ale i tak mnie zdenerwował. Zasłużył na karę, choć czy to ja powinienem o tym decydować?? Pewnie nie, ale w okolicy nie ma innego sędziego. Zacząłem go  kopać , a w szczególności po twarzy, dopóki mi się nie odechciało. Naprawdę myślał, że jest panem świata? Ktoś tak żałośnie słaby? Wystarczyłby jakikolwiek tytan, aby zniszczyć to wszystko, co posiada. W obliczu śmierci nic ci nie zostaje. Jedyne, co możesz zrobić, to nadać jej jakiś sens. To robią zwiadowcy. Oddają życie dla celu, dla ludzkości, dla przyszłości ;w tym czasie takie zera dbają tylko o swoje interesy.

                      Nikt z jego sług nie wrócił, nikt nie pomógł… Takie zasady są w podziemiu, każdy dba o siebie. Zgadując, że po tym jak go zostawiłem półżywego, został on przez kogoś dobity I okradziony z rzeczy, których mu nie zabrałem. No właśnie, ten koleś robił tu interesy, był z muru Sina i prawdopodobnie żandarmeria zajmie się to sprawą. Lepiej będzie jak uciszę pozostałych.

                    Znalezienie ich nie było trudne, wystarczyło iść po śladach krwi, ich miny jak ich znalazłem były takie jak się spodziewałem: pełne lęku. Próbowali uciekać, ale byłem dla nich za szybki. Nie chciałem zabijać ludzi, ale nie było wyjścia. Nie narażę Farlana I Isabel na  niepotrzebne niebezpieczeństwo. Z tą oto myślą pozbawiłem życia cała czwórkę w zaledwie kilka chwil.
Historia została zmieniona...

Pierwszy rozdział mam już za sobą, mógł być chyba gorszy, więc nie będę narzekać. Początki zawsze są trudne :/ Rozdział jest dedykowany Hani, mam nadzieję, że ci się spodoba choć w 25% :) Dziękuje za wszystko i serdecznie pozdrawiam <3 Do następnego :)